Söndür Kandili Kalbim.!
Elvedalı bir şarkının son dizesisin artık //
Sevdamın dibe çöküşü Ölüşün.. Akıl almaz, kalem yazmaz.. Bıraktığın faili meçhul duygular Ağıza alınmaz! Bed/dualar savururum En fiyakalısından... Kulakların duysa Aklın almaz... Ben; Sol yanımda büyütürken seni Gecenin zifiri aydınlığında, Gölgeni denk düşürmüştüm kalbime... Gereksizdi oysa Bedenine bir yudum insanlık kat(a)mamış, Boynunda hain bir tasma gibi, İçinde yalan sağanağı barındıran Kalbine yürümelerim... Öyle ki; Bir karmaşada kapat gözlerini Sonsuzluğa... At kendini düşlerinin Uçurumuna... Kahkahalar savur,peşkeş çek haysiyetsiz yanlarına Ve.. Yol ver gözlerimde büyüttüğüm sevdama Acı kalbimden taşmışken Git hadi.. Korkma...Git! Sus/ar bundan sonra Takıl uzaktan umarsız düşlerimin ardına Öylesine Amansız... Boğuk.. Soğuk.. Ve Tövbesiz... Paslı sevdan takıldı kalbime, Aşkı solurken bedenim, Bakışlarının derinliği.. Müebbete zincirlemişti mavilerimi! Ama Şimdi kırkikindi rüzgarlarına saldım seni Gerçekti evet Sevmiştim... Ama farkettim ki aldanmışım! Ve maalesef Son sözü söylemeye Paslanmış zincirleri kırmaya Gecikmişim!... Hadi şimdi; Daha geç olmadan Git.... |
Ve maalesef
Son sözü söylemeye
Paslanmış zincirleri kırmaya
Gecikmişim!...
.............. adlanmışlık bile olsa fark edilen fark edebilmek başlangıçtır güzellikler umutlar adına
sevgiyle............