Bazı şiirler vardır içinizi acıtır; bazıları şahane bir duygu doldurur yüreğinize; bazıları da burkar ki… Sormayın gitsin!

Bu şiir işte öyle bir şiir!
Kimse kusur bakmasın!
Ben şiirin sesinde nefesinde değilim; duygusunun tam göbeğindeyim.
Şiiri yazan sayın hanımefendiyi tanıma şansım olmadı; ama şiir yazılan mükemmel beyefendiyi tanıma şerefine eriştim.
Doğrudur!
Kadını Hacer Hanım’la sürgünden sürgüne giderken ardında her zaman onurlu bir geçmiş bırakmış biridir Sayın Mehmet CANYURT!
Ve şimdi eşiyle ve de iki evladıyla birlikte ışıklar içinde yattığını düşündüğüm Mehmet amcam!
Tanımayan bilmez!
Hafif bir gülümsemesi ne kadar yakışıyordu ise o yakışıklıya, belki varisleri de o kadar yakışıyordu yorgun bacaklarına.
Anca bu kadar olurdu insan!
Acıları da sancıları da çekmesini bildi… Bildiğim kadarıyla içi kan ağlarken her zaman gülmesini de bilen biriydi.
Tanımaktan onur duyduğum bir ailenin büyüğünü ben de saygıyla anarken; duygularını şiirleştiren Sayın Gülderen Hanımefendi’ye de saygılarımı sunuyorum.
Elbette Taner ağabeyime de..

Duygulandım.
Duygularınıza ve dizelerinize sağlık.