hep ertelenmiş aşklarım oldu benim,
yarınlara bıraktım kendimi,sebebimi,
ertelenmiş mektuplar yazıp
ertelenmiş tarihler aldım tanrıdan mutluluk adına!

hep ertelenmiş aşklarım oldu benim,
solmuş güllerle çaldım mutluluk kapısını;
hep ’bugün git yarın gel’ler karşıladı beni...
ertelenmiş randevuların
ertelenmiş buluşmalarıydı gördüğüm rüyalar bile!

hep ertelenmiş aşklarım oldu benim,
küçümser gibi baktı hayat uzaktan uzaktan
ve silmedi gözümün yaşını;
oysa ben hep ertelemiştim ağlamalarımı!

hep ertelenmiş aşklarım oldu benim,
ve hep kırmızı biber tadıydı mutluluk bana,
soramadım bir defa olsun kendi adıma tanrıya;
erteledim onu da hep...
ve şimdi ertelenmiş bir ömrün dünlerini yaşarken,
sövüyorum hayatın anasına avradına!
sövüyorum da umursuyor mu sanıyorsun beni;
bak dün yine gittim kapısına,
mutluluk yine erteledi beni...