umut bekleyen insanlar

evimin ve sizin evinizin
dışında
sokağımda sizin sokağınızda
yatan nice insanlar var
hepsinin ayrı bir hikayesi
kırılmış yapıştırılmış bir resim bir cam gibi
hayatları
ve hikayeleri
görüyorum insanları ellerine
üçbeş lira vermekle yardım ettigini sanan
böbürlenen insanlar

desene
evin varmı?
yoksa gel benim evim açıktır
hayatın bir köşesinde unutulmuş
kardeşim

bir ekmek bir kaç zeytin işte ne varsa
paylaşalım biz senle
biz bunun için gelmedikmi dünyaya
sen ihtiyaç sahibi ben ihitiyaç sahibi
ikimizde birbirimize ihtiyacız

birisini gördüm üstünde elbisesi
yoktu
şu mahşer yeri gibi insan kaynayan
istiklalde
görmedimi kimse seni
üstüne bir poşet örtmüşsün
boynun bükük
ezgin bezginsin
halinden belli
hemen yanaştım sordum
gel benimle
yok yok dedi
ben gelem
ikna etmeye çalıştım
sen çay severmisin dedim
yüzü gülerek evet evet dedi
kaltık beraber hemen üstümdeki
hırkayı çıkardım
ona verdim
çünki o insandı
bir kalbi vardı onu doğuran bir anası vardır belki
bu dünyadan göçmediyse
ve
bir kafe ye getirdim çay içti
sigara içti
yüzü güldü ve
bir baktım ki ayagında ayakkabısı
yok dur dedim bak
bunları giy
ayagımdakileri verdim
sen dedi ne giyeceksin oracıkta yalan söyledim
benim bitane daha var onu giyerim
işte böyle bu hikaye
uzadıkça uzayıyor
bunun gibi kaç kişilerle karşılaşıyorum
ah şu hali yerinde insanlar
bir pencerenizi açsanız
görsenin alileri mehmetleri gamzeleri ayşeleri
bir çok insanları
bunlar için örgütlensek
ellerimizde umutlarımız
tutamıyoruz
ellerimizde geleceklerimiz
kendimiz yok ediyoruz
suçlamıyorum kimseyi
sakın övünmüyorum
övünmek bir budalanın işidir
benim işim boş işlerderler
mesela şiir yazmak
sokkata kalan insanlara yardım etmek
dedisinler dili olan söyler eli olan yapar
gözü olan görür
anlayan bilir
boş işlermi yoksa gereken işlermi