İnsanın ruhunu, sevgidir besleyen
Gözlerde hayali, aşk ile süsleyen
Yalancı âlemi, eliyle tersleyen

Tapılası ne var ki, baş üstü edilsin
Gönül mabedini, yıkarak gidilsin

Resmini çiziyor, yürekte kor ateş
Ufkunda cananı, bitmeyen bir güneş
Külü ve dumanı, bütün dünyaya eş

Sırrına erinmez, kutsal bir mabettir
Yaradan aşkıyla, tüten ibadettir.

Istırap çökerse, çekilir duramaz
Sevgiye boğulan, gönülleri vuramaz
Şeytan uğrasa da, ebedi duramaz

Dilde duadır hep, pınarı bitmeyen
Can çözülse bile, ruhundan gitmeyen

Kudretin kalemi, ne de güzel çizmiş
Sevginin üstüne, gölgesini dizmiş
Asırlardan beri, silinmeyen izmiş,

Ne kral ne zengin, onu alamadı
Yazılmış kadere, maya çalamadı

Bir başkadır şehri, ucu görülmeyen
Tanrıdan başkaca, hükmü sürülmeyen
Feleğin eline, izi verilmeyen

Şuur’a yerleşen, mukaddes bir tutku
Zaman perdesinde, kim yıkar bu nutku

Öyle güçlü şey ki, sarılır düşünce
Ruhun akışına, perdesi inince
İmana gelir baş, dile işlenince

Yüreğin feryadı, dağları deliyor
Hak makberini can, hep canan biliyor.

Nevzat TAŞKIRAN
24-10-2009