SEVGİLİYE İLTİCA

Âşinâyım adına, dudaklar sakladı seni,
Âteş-î Sûzan yaktı kavurdu, kül etti teni,
Kirlendi ruhum, muazzez nurun pakladı beni,
Aşkınla yanan bir, öz oldum ben.

Hep sen vardın, iltica, dua ve niyazlarımda,
Reddetme fakiri, hem çoğu ve hem azlarında,
Mahviyette ömrüm, nev-i bahar ve yazlarımda,
Beldende savrulan, toz oldum ben.

Ey bâd-ı sabâ yol düşür hemhâl ol, o beldeyle,
Haraç mezatta gitti ömrüm, ne tam ne eldeyle,
Dîvân-ı Rahmanında refakat et, bu bendeyle,
Aşkınla bî karar, az oldum ben.

Gül-i Harameynin misafiri olduğum zaman,
Teneffüs ettim rîhını, her zerrede seni, an bean,
Olmazsa şefaat abd-i acze, heyhat, yan beyan.
Yanıp kül olan bir, köz oldum ben.

Ahmed-ü Mustafa, esmandan bir cüz var adımda,
Ne Âteş-i dîl-i suzan, ne de ağız tatımda,
Ser tâc-u zikrine bende oldum, gönül, yadında,
Ağız pelesenk etti, söz oldum ben.