Yalnız kaldığında örümcek bile dostun olur. Ucuz otel köşelerinde yatıp tavana gözünü diktiğinde o hassas, o zarif, o sessiz dost incecik kollarınla sana selamlar verir.

Kapıyı açar açmaz çıkar köşesine tavanın,
Diker iki iri gözünü, gözlerime örümcek.
Ruhumun inceliklerine dokuduğu ipekle,
Sarar bedenimi sanki, okşayarak örümcek.
*
Bu köhne otelin en küçük odasında,
Sarmaş dolaş tek dostumdur örümcek,
Süzülerek iner sanki trapez edasında,
Öper yanağımdan, kaçıp gider örümcek.
*
Küflü paslı tuhaf bir kokusu vardır,
Meskenim olan bu odanın yıllardır,
Ne gelenim ne soranım yoktur başka,
Arkadaşım, dostum, tek yarenim örümcek.
*
Bazen geç kalırım, yastığımda dolanır,
Girince içeri..sevinip toparlanır,
Nerde kaldın? der gibi tavanın köşesinden,
Kollarını uzatıp selam verir örümcek.
*
Üç gün yokluğumda odalar ilaçlanmış,
O pis kokuların yerini zehirler almış,
Korkarak baktığımda kapının arasından,
Yatağımın üstüne, asmış kendini örümcek.
*
Titreyerek, ağından aldım onu elime,
Canlıdır belki diye bakarak gözlerine,
Bir elini kaldırdı....öylece kalakaldı,
Son selamını verip, öldü dostum örümcek.
*
Ayrıldım otelden küfredip kokusuna,
Dostumu koydum bir kibrit kutusuna,
Gündüz parklar, gece sokak kuytusuna,
Bi-mekan oldu benimle, arkadaşım örümcek.

Nurhan Gülcan (Bay)