İradeler kaybolmuş, zorlukların içinde,
Samimiyet arama muhabbet yarım ağız.
Bugün insan olarak varlıkların içinde,
Farkımızı ortaya koymaktan çok uzağız.

Felç olmuş gibi sanki kupkuru his dünyamız ,
Kan gözyaşı içinde kıvranmak öngörümüz,
Sinelerimiz aşksız , yılan çıyan yuvamız,
Hani Yunus sevgimiz, Mevlana hoşgörümüz.

İnsanca davranmayı unutmuş halimiz var,
Kin, nefret sermayemiz tek varımız yoğumuz ,
Bugün sevgi adına zehirli dilimiz var ,
Hislerin güdümünde yaşıyoruz çoğumuz.

Farklı düşünenleri kendimize benzetmek,
Gücümüz yetenlerin hep tepesine çıkmak,
Öteki olanlara baskı yapıp alt etmek ,
Akla-mantığa rağmen can yakıp gönül yıkmak.

Yıllar varki mazlumlar, mağdurlar diyarında ,
İşlene gelen vahşet, vahşilerinkine denk ,
Ümitler soldurulmuş bu gün, hatta yarında,
Dünyada sürer gider, ölümden beter bir cenk.

Varoluş gayemizle köprüler yıkık, anlar,
Hiç bir şey yapamadan ızdırap içindeyiz,
Çığlığa dönüşüyor içimize akanlar,
Yolların mecnunları neden de, niçindeyiz.

Hiddetlenen köpüren kalpler karanlık kuyu ,
Düşünmeden söylenen sözler selâmı keser,
Duyulan ahlar değil, zâlimlerin hayhuyu,
Kalmamış çoğumuzda insani ruhtan eser.

Hafakanlar içinde azdırdık ağrıları,
Ümranlarla beraber yıkılıp, şaşıyoruz.
Unutmuşuz evrensel, ilâhi çağrıları,
Bir Akıl tutulması devrinde yaşıyoruz...

Özcan İŞLER