Ben Anayım, Ana!
Ben Anayım, Ana!
Bir öğrencim vardı Adı Jiyan Gülünce İnan Bulutlara rağmen Güneş doğardı Ağaçlar çiçek açar Buzlar erir Tohum çimlenir İlkbahar gelir. Gülünce Jiyan Sen buna İnan Bu gün son günü Okulun Karneleri verildi öğrencilerin … Kaptı elinden Karnesini rüzgar Ardına verdi Jiyan Yakaladı, Al kurdelesinden karnesini Duymadı o an Yüklü mü yüklü Tankerin korna sesini Çarptı Jiyan’a. Durdu, Şoför kaçtı Karnesi havalandı Tekerlekler altında Jiyan kaldı Küçük büyük toplandı toplandı .. Geldi şehrin belediyesi Can kurtaranı İtfaiyesi Ağırlık çoktu, halatlar koptu Bi doktor geldi, ve karar verdi “Ayağı kesmek son çare! ’ dedi … Epey uzakta Bir anne çok hızlı hızlı koşmakta … Durdurdu onu polis “Dur, nereye be kadın? ” Nereye nedir adın? “Çekilin! İzin verin, Annesiyim Evladım? ” Jiyan diye haykırdı! Sanki dünya sarsıldı büyük-küçük ağladı Yürekleri dağlandı İnan ki yağmur yağdı Tankere bir el attı Sağ eliyle kaldırdı Sol el, Jiyan’ı aldı. Ağızlar açık kaldı İnsanlar dona kaldı Tuttu, Polis kollundan: ’Sen gerçek misin? Nesin Söyler misin? be kadın.’ Kucağında Jiyan, haykırdı o an “Ben anayım. ANA! ” Sen ne sandın, Bi söyle bana? ’ Mahmut Semen |