Ablamın doğum günü olan 8 Temmuz 2009 da Beyin Kanserine yenik düşen babamın 3Aylık hastane yaşantısını bir asırmış gibi yaşadığımız, çaresizliğin kol gezdiği hayatın canımı acıtan en kara günleriydi, kalemimle dost yüreklerde paylaşmak dileğiyle.

Yandım tutuştum da bana söylemediler
’Kafam su toplamış yavrum’geçti dediler
Benim yüreğime de ateş saldılar
Evlat olda gel dayan bu hale

Kanadım kırıldı, karardı can gözüm
Yürüyemez oldu kırıldı babam dizim
Ağlaya ağlaya kan bürüdü gözüm
Evlat olda gel dayan bu hale

Doktorlar dizilmişler babamında başına
’Kanser oldun amca’ çaban boşuna
Ege deki doktor göresin sen başına
İnsan ol da gel dayan bu zare

Yusufa götürün beni dedin söylendin
Bozyakada oldu evin eğlendin
’Yusuf çarem yokmu benim?’ver derdin
Yakup ol da gel dayan bu zare

Doktor Yusuf oldu babam dermanın
Medet umdukça, Hak da yazdı fermanın
Dinlemiyor kanser yar, yara azanın
Evlat ol da gel dayan bu hale

Bakmıyormuş babam kanser yaşına
Kurban olam senin sürme kaşına
Evlatların toplandı hep başına
Fatıma Ana olda gel dayan bu zar

Babamı bağlamışlar serumunda akına
Hasta yatağındayken, gardaşın eğlence bakına
Daha kırkın gelmeden bacında düğün okuna
Evlat olda gel dayan bu hale

Halamla Dayımıdı sözünüzde kaldımı
Babam körpecikti hiç içiniz aldımı
Milletinde bile hayrının dokunmadığı kaldımı
Evlat olda gel dayan bu hale

Hastane koridorlarında adım adım eridim
Yusuf doktor iyi dedi umut verdi sevindim
’İyiyim yavrum’ dedinde fidan gibi devrildin
Evlat olda gel dayan bu hale

Kollarını delik delik deldiler
Canın yandı babam yüreğimi ezdiler
Saçlarında döküldüydü gelir elbet dediler
Evlat olda gel dayan bu hale

Garip anam hastene mekanın oldu
Doktorlar evladın, hemşire akraban kaldı
Gül gibi mutluluğunuzu bu kanser çaldı
Evlat olda gel dayan bu hale.