İLK
Bakmışım, ama görmemişim seni.
Duymuşum, ama dinlememişim. Dokunmuşum, meğer hissetmemişim seni. Bilmişim, ama tanımamışım gerçek beni. Aslında her şey seni ilk gördüğümde başlamış. Gözlerine ilk baktığımda, sesini ilk duyduğumda, Elini ilk tuttuğumda sevmişim içten içe seni. Anladım ki sana zaafım işte o gün başlamış. Ne aklımdan çıkmışsın, ne kalbimden sonra. Yıllardır içimde yaşadığım mahzunluk senin eserinmiş. Meğer senmişsin bendeki o kapanmak bilmeyen yara. Bendeki tek noksan; senin eksikliğinmiş. Mutluluğum senmişsin aslında benim. Bilmeden aşığın olmuş kalbim. Bunca yıl boşuna tükenmiş baksana. Meğer senin yanındaymış yerim. vadi tınay 01nisan2009 |