gönlümdeki sahrada kim bu gezen
mahrum bırakıp bir damla suya
kim bu giden

hep böyle susuz kalmaya
böyle serap görmeye mahkûm mu gönül

zalimce kaçıp
şimdi uzaktan kim bu gülen


bir ud sesidir
karışır çöl rüzgarının vahşi sesine

inler gibi mızraba düşer
yıllarca uzaklarda kalan
eski bir aşkın seherinden


...


ben ahde vefa sürgünüyüm ömrümce kaçış yok
sonsuz bu gidiş
yolları bilsem de
dönüş yok

kim verdi gıyabımda bu hükmü
kim kırdı kalem
günden geceden kovdu da
yine binlerce sitem

kordan küle
yaştan göle
gölden çöle döndüm

hiç sormadı
ağlamadı
gitti giden


hayret ki
o baht yorgunu
çöl yorgunu
aşk yorgunu değilim ben

yıldızları toplar gibiyim
altın tozu kumlar üzerinden

çölden göle
gölden gül’e
külden kor’a ve nihayet
kendime dönmeliyim ben

mehtap
yine revnaklı hazin
yükseliyor ıssız tepelerden
gönlümdeki sahra ışıyor her şeye rağmen


...


gönlümdeki çöllerde kimdi gezen
cansız ölü bir kuş gibi
düştü gönülden

ceyda görk
21 ağustos 2006
15.21