Kaybolan Ruhlar
esen ulu rüzgarların eşliğinde sonsuz oldular
kayboldu ruhlarımız umutsuzca bakan bakışların içerisinde eridiler, aşkın nârında yanıp kül oldular ruhumuzun içinde taştı volkan oldu nârın sevdası pembeydi düşler mutluluğun uçsuz bucaksız kol gezdiği diyarlarda ellerindeydi gözlerin kaybolmuş ruhlarımız ellerindeydi kelimelerin hapsolduğu o yerde kalbim çaresiz, umutsuz bir esirdi nedeni yoktu aşkın dallarında kaybolmasının bir nedeni yoktu. esirdi yalnızlık hapishanesinde karanlıklar içinde zaferdi istediği yalnızlık prangalarını söküp atabilmenin zaferi istiyordu sadece kaybolmuş ruhunu bulabilmek istiyordu. |