Asla
Bir pınarın iki kolu olup
Bir nehir yatağında buluşup,
Birlikte dökülemedik denizlere.
Ne baharlar geldi geçti
Ömrümüzden
Hiç bir baharda mor sümbüller
Allı morlu güller açmadı.
Sevda bahçelerimizde.
Hep kan kaybetti
Bağrımızdaki yaralar

Keşke
Sen diclenin nazlı suyu olup
Oluk oluk
Aksaydın yüreğime
Ben fıratın hırçın dalgası olup
Sarılsaydım ayak bileklerine.
Dilimize vurulan zincirlerini kırıp
Haykıra bilseydik sevgimizi
Olmadı sevgili başaramadık.

Oysa
Her şafak gün doğumunda
Kızıla boyanırken ufuklar
Biraz hoş görü,
Biraz anlayış,
Tükenmez sevgi ile
Maviye boyana bilirdi umutlar
Olmadı sevgili
Olmayan gurura yenildik.


Sen,
Ben,
Derken
Biz olmayı unuttuk
İki koca nehir
Sevgi bahçesini sulayamadık
Sevda güllerini
Daha açmadan,
Tomurcuk dalında kuruttuk.

// Keşke bu gözlerim seni görmez olsaydı
Hayatımda bahtım gibi gülmeden solsaydı//




Safiye Samyeli