sürgün gönülönce dostlarım sürgün etti evimden küçük kızım ölürdü hasretinden arabamı duyunca fırlar koşardı çiğneyeceğim diye ödüm sızlardı ağladımmı o an yer gök ağlardı acıydı... çokca yakmıştı sevenimi tarifsiz..... anlatamam kederimi ....kendim gurbet elde gönlüm sılada....1 asıl sürgünü bilmiyormuşum meğer gönül yarda ten uzaktaysa eğer yer gök bomboş her yer acı keder gözleri kalbime heyecanlar katardı arkası kış baktığı yön bahardı dilimde duasın ilik ilik özlemli sangrı ...vaslındada dinmez bağrımdaki ağrı..2 1.türkü 2.H.N.Atsız |