sol cebimde binlerce bozuk düşlerim
sevgi sözcüklerimi harcadım şiir aralarında
peşimden sürüklenen korkularımın
iğreti kahkalarına aldırmadan
sürdürdüm bu hayatı
zorunluluk kavramını çözdükten sonra
yaşamın kıyısına tutundum iki elimle
onca uçurum varken önümde
yoksa nasıl başarabilirdim?
bilmiyorum...




gözlerimde ertelenmiş baharların renkleri
sahip olduğum bakışlarla delerken mutluluğun ince zarını
hep bir ceylan ölecek gibi geliyordu
gidemediğim doğam/da özlemli iç çekişler dolu
son nefesi son olarak görmeyi bıraktığımdan beri
hayata merhaba dediğim an ki gibi
annemin şimdi olmayan ellerine sımsıkı tutunuyorum
yoksa nasıl başarabilirdim?
bilmiyorum...




(acılarımı bir göz yaşı damlasına
mutluluklarımı yüreğime sığdırdım
çöl çiçekleri gibi yaşamamak için
suskunluğumla büyüdüm)(her insanın tasviri vardır.bu da benim ki...)