Anne« Önceki | Sonraki » 12/5/2007 Taş odalardan geçiyorsun Dilinde güzden kalma bir hece Bakışlarında hayatın anlamını taşıyan Çocuk bahçesinin güllerini koruyan Göğün kuyusundan umutlar çıkaran Umutlarında kuşlar uçuran Yokluğun yorgun onurunu Varlığın onursuzluğuna değişmeyen Şafak güneşiyle uyanan Uyanışında çiçeklerle konuşan Balkonun çiçek sepeti benzeri Görenleri kıskandırır, tam yeri Yüreğinin yufka dilini Sözünün özünde saklayan Bahane çiçeklerini açtırmayan Sevgi sözümsün,emek yüzümsün, anne.. Ahmet Uruk |
selamlar...