Pas tutmuş anılarım artık bir anlam etmeyen çehrelerde
Gecenin azleminde kanayan yaram dondu
Belki de yaptığım iyiliklerin sonuydu
Ellerimde kırıldı, çıkmadı kokusu hep tenimde durdu
Yıkandım paklandım sandım
Düşünceler beynimde çöplüğe nem saldı


Sustuklarımdan çok bulaştıklarım canımı yaktı
Çocukluğum bir rüya gibi gözlerimde seyre daldı
İşlenmemiş sevgiler yüreğime bir dikiş attı da
Patladı, bu sefer iğne elimde kaldı
Doğarken seçemediklerimin gözlerinde ipi
Yaşarken yaşayamadıklarımın telaşında izleri


Korku ateşe elimi yaklaştırdığımda birilerinin cız demesiyle başladı
Bilemedim neyden korktuğumu
Bilmeden yaklaştım ateşe
Bazen yandım, kaynar sular başımdan döküldüğünde
Farkına vardım
Ama artık o birilerinin hayatımda olmamasının
Gerektiğini en içten hissettiğimde
Başka düşlere daldım
Onun büyüsüyle koklanmamış gülün sapını
Vefadan kısır kalmış, Allah korkusunu yitirmişlerin eline verdim
Koklandı mı?


‘’ yavaş yavaş güzel kokusunu vermeye başladı gül
Bir yandan çürüdüğünün farkına varmadan
Kimin elinde olduğunu anımsamadan
Bir kez daha hayale dal/dı…’’


09.09.2009
10.09.2009