D Ö N E N C EUçtu gözlerinde feri Konacakken su pırıltısına Yayıldı Ambrossia’nın kokusu Salınıverdi gökkuşakları ürperen maviliklerden Poseidon uykudaydı henüz Kıskandırıcı yeşiliyle Kalliope şarkısını söylüyordu işte Bir günün başlamasıydı bu martı kanatlarında Çırpındı umutlar ötelerde berilerde Bekleyişin ardında kalmıştı heyecanlar Derken; Nephele’nin gölgesi indi gözlerine, Islanırken toprak. Zaman oğlak dönencesi boylarında eskiyordu Bir aşımlık kavuşmalara arzulu Hasreti Rapunzel masalı kadar masumdu Saçlarında akşamlar başlamıştı artık Erguvan rengi elbisesini giymişti ufuk Hava bir garip, bir buruk Seslerin bir bir gizlendiği vakitler burçlanıyordu yavaştan De ki: sus olmuştu De ki; pus olmuştu Var git diyordu boşvermiş hüzün Siyah örtüsüne çizdi Artemis gümüş yaylarını İyiden eğilmiş gece Ürperemedi artık Sevgi dudakta gülümseme, Hasret dorukta bir düşünce SERNUR |