İşte böyle durmalıydı umut...yaşamımızın her karesinde...yaşam,bizlere armağan edilmiş kutsal bir hediye...hep arkasında durmalıyız ki yaşamın,o da delikanlı gibi bizi korusun...ah ki ah,umutla yaşamı kelepçelemeliz her an...sarilmalıyız yağız bir nefere sarılır gibi yaşama...bir film seyretmiştim,adı "esaretin bedeli" diye...aman ya rabbim,neydi o sabır...neydi o umudun tükenmeyişi...daracık hücreler...kızgın levhaların örttüğü açık alandaki günlerce bekleyiş...cezaların hepsi birbirinden ölümcül...pes etmedi kahramanımız...ve esaretin bedelini fazlasıyla aldı sonunda...öğrencilerime defalarca seyrettirdim bu filmi..yaşama,herşeye rağmen direnmeyi,sabrı ve umuda sımsıkı sarılmayı vurgulamak için...eski dünya ağır sıklet şampiyonu muhammed ali de,*oksa başladığı ilk günlerde şöyle demiş kendine :"bu antremanlardan asla bıkma,birgün şampiyon olarak yaşama devam edeceksin"sonuç malum...umut delikanlı gibi durdukça,asla yere düşmez dünyamızın varlığı...

tebriklerim,umudun delikanlı duruşunu betimlemedeki ustalığınıza ve yaşam pınarımıza kattığınız güzellikleri dillendirişinizdeki içtenliğinizedir...selamlarımla...