Artık hep yağmur öncesi gibiyim,birtanem.
Gözlerimde her daim bir hüzün nöbeti.
Geçer mi bilmem bu hâllerim?
Seni toprakla paylaşalı aylar oldu.
Her sabah sensizliğe uyanmak,büyük ıstrabım,
Rüyâda görmeyi dilemek duâm oldu.
Hep o son hâlin gözlerimin önünde.
Nasıl da sevinçliydik o sabah?
Üç gün sonraya verilmiş sözlerimiz,
O güne dâir müthiş plânlarımız vardı.
Daha beni Arnavutköye ,Sarıyere
Oradan Sultan Tepesine götürecektin.
Gelecek yaza bırakmıştık,dağ tepe gezmeyi
Sen ne vakit"şunuda yapıcaz meleğim"desen;
Ben"yukardaki bilir,onaylar inşallah"derdim.
Bu sözleri biz söylerken,gülümsemiş bize.
Onaylamamış,sevdiceğim.Demiştim sana.
Demekki ondanmış,hep açlığımız.
Konuşmaktan çok sokulup,sarılmalarımız.
Derin derin içime çekerdim,kokunu
Ellerini hiç bir yerde bırakmazdım.
Bir bir öperdim parmaklarını.
Gülerdin hâllerime"yapma"derdin.
Hepsi son defâymış,bilemedik ki tatlım.
Herşey bir yana da bal gözlüm,
Sana uzaktan bakmak,sonkez sarılamamak,
Bir yabancı gibi yolculuğunu izlemek,
İnan,inan herşeyden çok daha zordu.
Artık plânlar yok,kokun da yok.
Her geçen gün,büyüyen sevdân var.
Özleminse.....
Ve bir yürekte,iki kişilk nefes alış var.