Yeşildi dallarım, üstümde çiçekler vardı…
Kah meyva verir, kah yaprak açardı…
Fıntınalara direnecek kadar güçlüydü köklerim…
Beni kahredeni ben neden beklerim…

Tüm sevdamla direndiğim savaşı kaybetmişim…
Galibiyetim var derken, yenilgiye uğramışım…
Yazın ortasında fırtınaya, tipiye tutulmuşum…
Aşkın ızdırabında darağacında asılmışım…

Şimdi bendeki kırık dökük bir dal…
Nerde dik duruşlu meydan okuyan o ben…
Yaşarken musalla taşındayım, giden benim sal…
İsyan ediyorum, bu kaderdi bizi sürükleyen…

Yoruldum, çabaladıkçı dibe çöküyorum…
Sevgine sarhoşum, her köşende sızıp kalıyorum…
Gündüzüm karanlık, ayaktayım, ben buna şaşıyorum…
Sensizliğin girdabında, çaresizce dibi boyluyorum...

ÖMÜR...