İSYAN
Öfkenin emanet edildiği gözlerim;
Bu fani dünyada Yaşayanların yalanlarını, Ölenlerin gerçeklerini gördü.... İstemeden yüzümü döktüğüm herşey; Cam kırıkları gibi parçalıyor artık yüreğimi... Seni sevdim diyenler!! Sizin öfkeniz bana çok uzakta.. Kendi içime dökülüyor öfkem !.. Bana bıraktığınız ne varsa Artık ayırıyorum gövdemden! Ve bir ağaç misali buduyorum dallarımı.. Kendimi kesiyorum köklerinden.. Bana verdim diyen dilleriniz Söyleyin bana ne verdiler.. Her bir parçanızı fırlatıyorum amansız.. Bundan böyle ben yokum ! Bana uymuyor sizin sevgi anlayışınız!!! NEO KLASİK 03.09.09 |