YÜREĞİN BÖYLESİ.....
Henüz ondördündeydi...
Köyünün maralıydı , Orta üçüncü sınıfta derslerinde bir numaraydı. Okuyacaktı oda okutacaktı . Derdi canı kadar sevdiği, Öğretmeni gibi öğretmen olmaktı... Bir gün okul için çıktı kapını eşiğine , Babası dur ! gitmeyeceksin dedi bir yere, Anasına , kardaşına koştu , herkeze sordu, Neden beni eğlersiniz eşikten , Öğretmenim merak eder etmeyin beni derslerimden. Biçare maral anlamıştı sonunda sebebini... Ne yazakki köyünün en zenginine kuma verilecekti, Daha hayıtın eşiğinde koca evine gidecekti... Hayelleriyle yığıldı kaldı kapıya, Kafasına koydu kıyacaktı canına... Cahillerin içinde tek başına kalmıştı artık hayatta.. Hazır değilim inanın yuvamı kurmaya, Daha çok küçüğüm ben ana olmaya. Yoksa benide sokacaksınız cahillerin konvoyına, Koparmayın beni kitaplarımdan ve defterlerimden... İnanın okursam kurtaracağım sizi, Cahillik denen bu esaretten... Ne yaptıysa olmadı , derdini kimseye anlatamadı... VAZGEÇTİ, ANADAN , BABADAN , KARDAŞTAN... CAHİLLİĞE İNAT , SATILMIŞLIĞA İNAT , PARAYA İNAT, SAVAŞIYORDU ARTIK ODA KOKUŞMUŞ TÖRELERE İNAT... 03.09.2009-İSTANBUL |