mâzi….
ne uzak
ve ne yakın

kapaklı bakır sahanda
kusursuz eski bir lezzet gibi halâ
durur damağımda...

ah..geçmişin o sevgili dehlizlerinde
mütemadiyen yitişlerle
niye hep o zamansız med-cezirdeyim


bir gider bir dönerim bıkmadan
kadife yosunları tenimde hissederek
ürkek adımlarım kayar küflü malta taşlarında

sonra derinde bir yerlerden
iç sızısı gibi perde perde
o güzelim tango sokulur usulca

nicedir misafirliği bilmem
o köhne lâternanın süsü solmuş tahtalarında
ah eder buğulu sesiyle

"mâzi kalbimde bir yaradır..."

durup dinlerim
o eski sevdaların iç burkan yalnızlığını

eflatun sislerin arasında döner başım
uçuşur eteklerim
döne döne savrulurum zamanın tozlarında

itiyadıdır
her gün mutlaka
sabah ezanlarının sabâlarında
tül sislere bürünmüş
beyaz bir yalının mahrem rıhtımı çıka gelir yâdıma

arka bahçede kuytu bir hanimeli çardağı
göz nuru dantel örtülü bir masada buluşur
mahçup saflığı eskimemiş
yaşlanmamış iki çift elin sıcaklığı

ve karanfil kokulu
tarçın kekreli
yakuti kırmızı bir vişne şerbetince
incecik kesme kristal bardaklarda yudumlanır
tazelenir sevda


gözyaşı gibi damla damla
akar içime eski zamanlar

sonsuzluğa İhlâs biriktiren
özlemi hiç dinmeyen bir ben kalırım

ve yaşarım
yorgun gönlümde vakarına gölge düşürmediğim
soylu suskunluğunda mahfuz
uğurlanmış genç bir ölünün ardından
gönderilen Fatihâ’larda…


Ceyda Görk