__AVUNMAK...avunmak ara bir mevsimce sevimsiz kurşuni akşamlara yamanmış bölük pörçük anılara vargücüyle tuhaf tutunuşlardır sevilmenin avutulmanın hazzı çoktan unutulmuştur hatta teammüden unutturmuşlardır ıssızlık dayanılmazdır avunmak incecik bir ipek ibrişim halattır ki çekemez yükünü hasretin avucunda ip kesiğidir zaman zonklar durur acımasızdır ihtimalsiz hesapsız bir bekleyişin adıdır avunmak çatılarda tepinen kavgacı martı sürüsüdür süzülürken maviliklerde şiir çelen kanatları aslında gürültücü açgözlü bir yarış serencâmıdır tıpkı aşk gibi baş edilmezdir tepeden tırnağa azaptır avunmak donmamış taze beton ıslağına uzanan sevda yanığı bedenin nâçar ürperişidir toz yeniği sırsız aynada görüldüğü sanılan sevgili varsayılan yansımalardır kendi dudaklarına dokunmaktır zapt edilmez bir ağlama isteğidir avaz avaz ve öksüz bir çocuk kederiyle kendi kollarına sığınıp sımsıkı sarılmaktır yine de ahh...yine de devâ bilinir oysa miâdı dolmuş bir ilâçtır zehir cezbesinde çeker durur kendine şifasızdır avunmak ara bir mevsimce sevimsiz kurşuni akşamlara yamanmış iğreti zamanlardır... yine de devâ bilinir oysa miâdı dolmuş bir ilâçtır ceyda görk |
donmamış taze beton ıslağına uzanan
sevda yanığı bedenin nâçar ürperişidir
bazen avunmakta gerekebilir...
yüreğinize sağlık ,
güzel bir eser olmuş.