Giriş

’gerçeği söylemiş olur bir gölgeyi söyleyen’
Paul Celan değil
de ki
ben yazdım bu dizeyi
ya da şizofren
ne değiştirir gerçeği

kendi uçurumundan düşmeye görsün insan
kopar ’karanlığa taş atan’ bilekleri
sıyrılır iyimser kuşkularından
bulduğun hiçbir şey yitirdiğin değildir

ve en büyük yıkımlar yanılgılarla başlar
çaresiz dört yanını duvarla öreceksin
tercihlerindir kader dediğin yazgı
suç Tanrı’nın değil öğreneceksin

1

çocuğu emzirdi kadın
beyazın siyaha en yakın renk olduğunu bilmeden
acıyı emzirdi kadın

yaratıldığımı umursamadan
mütekebbirane
sınanmak dilendim Yaratan’dan
oysa adımın
serüvenimle bir ilintisi vardı anladım
anladım kesiksiz boşalacak damarlarımdaki kan
kelimesiz çözülecek sorgularım
giyinmek gidermeyecek çıplaklığımı
hiçbir çehre güvenilir gelmeyecek
denenmemiş ölümün izini süreceğim
geri dönecek fırlattığım ok
ölümü kendime güldüreceğim

2

şeytan ruhumun
toprak tenimin
anaforcu şairler hikayemin peşinde
yabancısıyım kefaret gerektiren yeminlerin
and olsun ki
varlığından şüphe duyduğum dilimi
ateşe sokmamak
zayıf hilelere kurban olmamak için
bir gölge gibi takipteyim gölgemi

3

suskunun kuytusunda birikiyor çığlık
ruhumda közüyle savaşıyor kül
iki ölüm arası sonsuz derinlik
beni hiçlikten varlığa çağırıyor
ey gündelik telaşlara aşina hayat
köhne elbiseleri çıkar üstünden
haritasız yolculuk sunuldu bana
parmak uçlarında yürür gibi yaşamak
onursuz mutluluklar bağışlıyor insana

son sayfası yırtılmış bir kitabın
hangi hecesi anlamlı kalabilir
yalaz sakınırken gizil dilimden
göğsüm hangi nefesi taşıyabilir
ağrılar çakılı şakaklarımdan
kesilmiş yanına bakıp yüzümün
adını şiir koyup hezeyanımın
fermanımı yazmışım mührü basmışım
beni kim tutabilir beni kim tutabilir

4

kendime vardığım anlar kuşandım ıslığımı
en az kendime karşı güven içinde yaşadım
yüklediğim anlamlardan arınınca eşya
ruhumu kanatınca kadife ve tül
ellerim rüyanızdan bir mızrak boyu
ayrılıp da uzanınca iliklenmiş yakama
sanrılı boşluğuma fenerimi sarkıttım
veda başlıkları altında gölgemi saklayacak
çarmıhımdan başka sığınak bulamadım

şimdi acılarla kundaklanmış zamanın
silinmiş levhaların uğuldayan çanın
alnımda derinleşen çarpının şahidiyim
yazgımın iklimine açıldı dehliz
adını gerçeğe devşirdi vehim
belki biraz erken ama çaresiz
aklınızda kifayetsiz nedamet
hatıranızda münasebetsiz şaka
dilinizde lanet olarak gideceğim

5

sanrıların budadığı dikenler serpildi
yeşerdi parşömenin üzerinde desenler
kökün dibe doğru yürüyüşü göründü
elektrik hızıyla okundu kitabeler

ürkünülen kıyıyı kalemimle imledim
dağılırsa yolcular çoğalır kanısıyla
çakıl taşından kolyemi düğümledim
kalabalık peçesini indirdim şehrin
dokundum heykellerin gülünç tenhalığına
sesimin kaybolduğu o çelimsiz boşluğa
veda rakamlarıyla siyah bir gül işledim
taşırıp suyu harlayıp ateşi sürüp toprağı
zırhını parçaladım derin anlatıların
siz dalında kokladınız gerçeği
ben tomurcuk oldum sızarak köklerinden
bahçemi kimseden gizleyemedim

Abdullah Çevik