İstanbulsun sen; sevgilimsin,çok uzakta
biçimsiz bir Cihangir lokalinde gördüm seni
büyük büyük adamlar vardı
yazı tura atıyorlardı esmer kızlara


ben böyle ağır aksak gidiyorum koridorları
dere çağıltıları var, sincap kadar çocuk bunlar
bir kent bölüşüyorlar basamakların orada
hep böyle geçiyor yağmur zamanları


bir sürü umut taciri görüyorum
halk otobüsleri dolu dolu ya;
geçiştirmen trafik zabıtları !
telefon kulübeleri yurt bağımı,
sığınak mı ?


bir yapının içine girdim
küçücük tabela; sorgu odası
omzumun birini bıraktım
gözlerim içime aktıkça


kankıyılarından geçtim, yerebatanlardan
yargıç nüfuslu bir rüzgar çevirdi yönümü
tek tük kuş serpiştiriyordu bulutlardan
bir mezar taşında rastladım adıma


fiyakalı birer çıra ateşi gibiydi sararan otlar
suya dönüşürken annemin görkemli elleri
senin bir sürü köprün var
sevgilim,
İstanbul gibisin
bu kadar yakından; bu kadar uzakta





Devin Karaca