17 ağustos.1999 da yititdiğim kızımın anısına....

BİLİRMİSİNİZ!
Bir gece ansızın karanlığa uyanıp içinde kaybolmayı,
Bir tek mum ışığına o anda dünyaları verir olmayı,
Yüreğinizde yangınlarla enkazda kalmayı,
Yaşarken ölümle tanışmayı bilir misiniz?
Sonuna dek süren o çaresizlik dualarından,
Sevgiden, coşkudan ve umutlarınızdan,
Adı enkaz olan o yuvalardan,
Enkazın kendisi olarak çıkmayı bilir misiniz?
Nefes alıp verirken bile soluyamamayı,
Uykularınızdan anne diye seslenildiğini sanıp da uyanmayı,
Efendim diyememeyi bilir misiniz?
Yıkık duvarlara bakıp hayallere dalmayı,
Tek bir resme sarılıp çıkmayı bilir misiniz?
Dost sanıp düşman omzunda ağlamayı,
Ölüme ısınıp da randevulaşmayı,
Kalanları anımsadığınız da,
Yaşarmış gibi yapmayı bilir misiniz?
Tanrıyla konuşmayı, hiçbir şey istemeden ondan,
Hep keşke demeyi…
Keşke diye diye o son günle gömülmeyi bilir misiniz?

Aylin yüksel