okyanusun dibinde
şakıyan bir kaynağın
serinliğine uçtuğun o yerde
şimdi iki güzel çocuk olup
yüzük değiştiriyoruz



sevmek akıyor göğsümüzden
tepelerden akan sellerce
gündüz günahsız çocuklar gibi
kekikden bir yatakta
bir oluyor bedenlerimiz
ağız ağza



akşamları şaşkın dönerken kente
olmazdı yüzümüze bakan
o bayağı
yorgun kalabalıkta



ne kadar da mutluyduk
bunca mutsuz yüzün arasında
ağlıyorduk suçlulukla
anlarlardık ki o anlarda
bize göre değil yaşamak



gül açardı oysa yüzümüzde
sevinçten parça parça
yeşili soluk bir kara ağaç
boynu bükük bağ olurduk birden
dallarımız yere eğilir
ağlardık içli içli



sonra bir gün kan çiçekli
garip bir bitki görmüştük
yaprakları mızrak
sonsuzluk bitkisi denirmiş adına



anlıyorduk aslında
tanrısal uyku
ölümsüz dinleniş
sonsuz düş
bitkiyi ısırınca gelecek



bir gün
ağacın altına uzanmış
gülüyorduk yine mutlulukla
bir yaprak koparıp koydun dudağıma
dalınca ben sonsuz uykuya
sen de ısırdın yaprağı
ölmüş gibi düştün
cansız bedenimin üstüne



saatlerce öylece kıpırtısız
ölümsüz ölümü dinlemiştik
ya sonra Alex
ya sonra demiştim korkuyla?



‘’akşam olunca güvercinler gelir
üzerimizde ötüşür
kıyamaz hiç kimse
aşıkların uykusuna
ve ayıramaz hiçbir güç
bir olup ölen bedenleri’’




ve şimdi
okyanusun dibinde
çağlayan bir kaynağın
serinliğine uçtuğun o yerde
seni düşünüyorum Alex
sensiz hala nasıl yaşadığımı