karanlık çökmüş odama
almışım bir sandalye ve kurulmuşum
seninle başlayıp seninle bitirdiğim
ömrümün her baharına,kışına,yazına...
şimdi ise sensizliği seyrediyorum.
seçmeye çalışıyor gözlerim,
gecenin buğulu güzelliğinde
kaldırımlarda beliren her gölgeyi.
hiçbiri sen değilsin...biliyorum...
ama ben sanki
hepsinde seni görüyorum.
sanki sen gelmişsin gibi
doğruluyorum masamda ve kızarsın diye söndürüyorum sigaramı
ve işte burdayım demek için
bir mum yakıyorum geceye,
gecenin karasından da koyu,düşlerime...
ama sen değilsin...biliyorum...
umrumda olmuyor gelip gelmeyişin.
seçemediğim silüetlerde sen o’sun,benimsin
yetiyor...
ta ki sokak lambasına ulaşınca bedenler
yitiyor umutlarım ve
duruyor kalbimin atışları.
hayal kırıklığımla söndürüyorum yaktığım ateşi.
o sen değilsin...biliyorum...
hiç olmadın.
bir kere gittin benden ve birdaha dönmedin
biliyorum...
ama dayanamıyorum...
yüreğim yüreğime kurşun sıkıyor
sensiz nefes aldığım her saniye.
artık rüyalarım yok,hayallarim sahipsiz
sevdam günahkar herkesçe...
ben ise bilmek istemediğim tek gerçek
’gitmen’
ve
bilmek istediğim en güzel yalanla
’geleceksin’
yaşıyorum sensizlikte.
söylediklerimi duymasanda
karşına dikilip içimdekileri haykıramasamda
ben sana her baktığımda defalarca aşık olup
her seferinde binlerce kez alevinde kavruldum...
faili meçhuldü belkide sevgimiz
en büyük günahkardık seninle biz
olsun..
günahkar olsakta
ben en çok seninle sevdim,günaha girmeyi
ve cennetten çok
seninle seveceğim
cehennemde erimeyi...
seni seviyorum....