Ah git gel iki adımlık yol değilmidir hayat...
Kimimiz sevda yükümüzü alırız sırtımaza
Umursamadan hiç birşeyi, güneşin doğduğu yere doğru gideriz..
Kimimiz oturduğumuz yerde dert çekeriz..

İşte hayat....
Nedesem ki sana hayat,
kimine yarsın kimine azap
kimine sevdasın kimine ızdırap..

İnsan yaşadıkça anlıyormuş,
Hepimiz toprak olup gitmeyecekmiyiz bir gün fani alemden....
Peki bu süslenme sevdamız ne? Nedir bunca güzelliğin yanında
Başka beklentilerimiz..
Kimimiz ayyaş olmuş loş sokakların ortasında
Kimimiz cami avlusunda dilenci...

Kimimiz evinde bekleyenin farkında değil..
Kimimiz evine bir tane beklenen alma peşinde..

Neden aldatıyoruz sevdiklerimizi,
Bizi sevdikleri için mi? Bize değer verdikleri içinmi?
Peki biz kimiz hiç aynanın karşısına geçip bu gün kendim için ne yaptık dedik mi?
Demişsek bile kendimiz için yaptığımız eğer sırf menfaatten ibaretse,
O zaman vay ki vay halimize......

Benim arabam, evim, olsun diyoruz hep..
Peki beni gönülden sevecek bir eşim olsun diledik mi...
Beni para pul için sevmeyecekse sevsin dediğimiz olduımu...
Hiç bir beklenti beklemeden kaç garible konuşup sohbet ettik..
Hangimiz kaç kişinin derdini paylaştık,
Beraber çare aradık dertlerine..

Aramadık, belkide yeri geldi boşver mazlum bir insanın derdini paylaşmayı
Yakın bir akrabamızı bile arayıp sormadık..
Bizi bizden bu kadar uzaklaştıran ne peki..
biz insanız birbirmiz için varız.. bize bizden başkası varmı bu cümle alemde..
Bazen karıncalara bakıyorumda,
imreniyorum onlara.. o kadar paylaşımcı o kadar çalışkan ve birbirlerine
o kadar yardımcılar ki anlatmak imkansız...

...........................

Gelin geç olmadan sevdiklerimizi dostlarımız anımsayılım bu akşam
Bir name yollayalım uzaktaki bir akarabaya..
Hastane köşelerinde kimsesiz bir amcayı bir nineyi ziyaret edelim..
Bir dilenci çocuğa hayatı öğretelim eğitelim..
Bize bizden başkası yar olmaz..
Biz istersek herşeyin üstesinden geliriz
ÇÜNKÜ BİZ İNSANIZ...