sobe
ne zaman ki gece olur,
karanlık çöker: ben şiir olurum, dökerim göz yaşlarımı dizelere! her satırıma ağıt yakar, ağlarım naralarca... kalemime çiğ düşer, kağıdıma çığ! o kadar ağırlaşır ki zaman, geçmez saniyeler,senelerce! ne zaman ki hazan olur, yaprak düşer; ben şair olurum, yüreğimi atarım kelimelere! ellerimi buz tutar,kalbimi güz. hüzün saklanır içimde bir yerde. ben çocuk olurum, yumarım gözlerimi, sayarım binlerce,milyonlarca! sen hiç olmasan da,gelmesen de ben oyun sanarım bunu; oynarım ömrümce! ve sonunda, belki sen gelirsin; sobe... |
şair olmadan önce,
zira iş değişiyor büyüyünce...