Kırlangıçlar
Gökyüzünün müdavimleri
Bir ekim sabahı gitmiştiniz
Bir elveda bile demeden
Kimi inanışlara göre ölen insanların ruhlarını taşırmışsınız
Kimilerine göre umudu
İlkbaharlara selam getirmek için gitmiştiniz oysa
Uzak diyarlara
Ve bir kırlangıç fırtınasına isim koymak için
Bekledim
Günler geçtikçe, teker teker intihar etti aylar
Ardında bıraktıklarının arkasında kaldı, zaman

Derken
Birinci cemre vurdu, (havaya)
Titredim
İkinci cemre vurdu, (suya)
İçim yandı
Üçüncü cemre vurdu, (toprağa)
Sustum
Yetmedi bir cemre daha (kalbime)
Kaldıramadım
Ardından, ne kokulyalar, ne filiz koparanlar, ne ülker doğumları
Ne rüzgârlara karıştı hayallerim
Leylekler, bıldırcınlar, turnalar döndü sırasıyla
Yalnız, kırlangıçları göremedi
Dünyanın bu en sıradan gözleri
Mevsimsiz soğuklarda yankı yaptı içimden geçenler
Ruhumun darağacında sallandı “gel” deyişlerim…
Saatlerin tik-tak ’ ları kurdu, yalnızlık oyunlarını
Gözlerim kepenk indirdi sürekli bomboş ufuklara
Ve kırmızının, turuncunun, sarının bütün tonlarını tattım kızıl gökyüzünde
Bekledim
Gelmeyeceklerdi
Gelmediler
Hele içlerinde ki masum kır kırlangıcı
Öylesine kaldı ki uzaklarda
Yok
Bir tanesi…
Bir tanesi bile geri dönmedi
Hatıra aşısı vuracak kahverengi bir tüğ bile getirmedi bu çabak meltemleri…
Sonrasında yaprak dökümlerini gördüm
Sonrasında umutsuzluğu
Sonrasında düştüğüm yeri

Bir ekim sabahı yollamıştım kırlangıçlarımı
Bir ekim sabahı yine
Oysa ilkbaharda dönmeleri,
Çoktan ağaçlarımı süslemeleri lazımdı
Olmadı
Dile kolay bir sene
Karakışın kapısına dayanacak iklim
Ve göçmen kuşlar tekrardan gidiyorlar
Haber saldım “gelin artık” diye
Ufacık bir umut ya içimde
Belki bu giden kuşakla geri gelirler.
Biliyorum
Ya yine gelmezlerse
Ama ben yinede bekleyeceğim

Ey insanoğlu, bu şair bilmez!
"Kırlangıçların ömrü 6 aydır"
Artık dönemezler
Bakmayın bana öyle n’olur
Kırlangıçlar dönmeyecekler…

FATİH CANAVAROĞLU