N İ L Ü F E RAdı Nilüfer’di Olağanüstü güzelliğiydi efsanesi Güneş boyun büküyordu Aydınlık köreliyordu ışığında Ve güzelliğinde tüm çirkinlikler yok oluyordu Susmuş bir yalnızlık şehriydi yaşadığı Yasaktı aynalar kendisine Çünkü yok olacaktı Su üstüne oturacaktı beyaz bedeni Yüreğinde titreyen korkuları yaşıyordu Bir gün, bir gün olmamak.., Söyleyememek şarkısını Dünden bugüne Rüzgarla birdi etekleri Kirazı öpmüş dudakları Gülümseyemeyecekti.. Günler geçiyordu Büyüyordu içinde kendini görme tutkusu Sözcükler bile bilmiyordu anlatmayı Sabah güneşiyle bir gün, Uyandı apansız Susamıştı bir damla suyun tutkusuyla Koştu su kenarına Eğildi bir kuğu edasıyla Gördü aksini suda Aşık oldu birden kendine Maviliklerden kopan fırtına gibi Acımasız karanlık belirdi Zaman yok oldu yaşamda Dönüştü gözlerinde ateşten fer Ve oturuverdi su üzerine N İ L Ü F E R KATRE |