Bir kır kahvesinde demli çay
Yudum yudum akarken içime
Duygular aktı birdem kalemime
Ve bir tek adı kaldı geride

ADINI SİZ KOYUN DOSTLAR

ne sakıncası var
sıyırıp üzerimden insanlığımı
bir çiçek olmayı
istemenin

ne çıkar
uzak kırlara kaçsam
rüzgarlarına deniz kokusu karışan
kuşlar uçuşan şafaklarında
özgür bir çiçek olsam

kimbilir ne güzel olur
uyumak yıldızların kucağında
ve açıp gözlerimi her sabah
yunmak yüzümü bir çiğ damlasında

tutunmak saçlarına güneşin
bir ‘merhaba’ demek
sıcacık
ne güzel olur, ne güzel
özgürce yaşamak

söylesenize
ne sakıncası var
zamansız zamanlarda yaşamanın
kuşanıp renk renk giysileri
eğilip önünde rüzgarın
doğanın müziği çalarken hücrelerinde
sınırsız dans etmenin

ne çıkar
olmasa param da pulum da
malım mülküm
arzularım isteklerim olmasa

değil-mi ki,
kurtulacağım dertlerimden
kinden nefretten şiddetten
uzaklaşıp gamdan kasavetten
bir çiçek olacağım
kurtulup kuşatılmış insanlığımdan
gelecekten korkmayacağım

varsın olmasın adım
düşlerim rüyalarım olmasın
bilmesem de adını mutluluğun
olmaz mutsuzluğum da
acılarım olmaz

tek derdim, dostlarım
bilmem sizden nasıl uzak kalırım
belki bulurum da
yenilerini börtü böcekten
bir tek vazgeçemem sevmekten

ne çıkar
bir çiçek olsam
bir başka alemde
özgürce
yeniden doğsam

gelirsiniz değil mi
bir kır gezintisinde belki
okşarsınız saçlarımı
gülümsersiniz
değil mi?