ben her bahar gülüşünle üşürüm
denizatları koşturur kıyılarımda dörtnala
zarganalarla konuşurum birden ve bazı
kelebekler kanat çırpmayı öğrettiğinde bana


ben her bahar bakışlarında ıskalarım acıları
bütün sokaklarda yasak olsada senle öpüşmek
yayından bir mızrak ayrılır gibi dökülür yıldızlar önüme
keskindir sesten sicim gibi dağılan ay her yerde ışığım


ben her bahar güneş avuçlarım gelişlerinden
sevişgen yaşarken sevda yorumunu
kederini dinlerim yağmurdan
solan bir gül’e uzanırım, kokladığım gül yaşatan nefesinden


ben her bahar susuşunla taşınırım
uzak ve puslu kentlere
aykırı çiçekler açar düzyollarımda
havada vurulan posta güvercinleri şahittir buna


ey haziran bakışlım
ey giderayak duruşlum
ben her sonbahar
ya gidersen diye tutuşurum



ellerinin yanması bundan






Devin Karaca