ANKARACebeci kampüsünde , yaşanılası bir dünya için beklerdik kara treni beklerken kabımıza sığmazdık yaşanılası bir dünya için kuçaklanası özlemler çöreklenirdi içimize sıcaklık Ağlardık ; hayatın gerçekleriyle yüzyüzüne gelmek bu kadar zor zor olmamalıydı zor olmalıydı derdik. Hiç ölmez dediğimiz-hiç ölmez dediğimiz- hiç ölmez dediğimiz inançla sevdik biz birbirimizi. Üleşirdik; Öğle vaktinde bir simidimizin yanında bir çay parasını ortak. Tek bardağa değen dudak izlerimizin şehvetiydi öpüşmelerimiz. yusuf engin tekin |
ankara
hüznümün başkentidir
hüzün şehrimin mabedi...
sevgilerle