OTOBÜS YALNIZLIĞI
Her sabah aynı susuzlukla uyanıyorum
Bir otobüs yalnızlığında. Kafam camda sana bakıyorum sanki Her direk arası bir sensiz ömür. Nefesimde hırılıtılarla dualarım sana ait Bir melek diliyorum Seni tasvir ettiğim şeklinde Elindeki aşk parçalarını üstüme serpmesini bekliyorum Zamanı vuslata kurdum Gerisi yalan, Yaşamaktan öteye yol yok otobüs yalnızlığında Gözlerimin içine bakanların gidişleri benden Koparılıp alınmış gül dalları Yabancısıyım bu tanıdıkların Bir otobüs yalnızlığında Kesik çizgilerin uzaklaştırdığı nefesin Bu soğuk camda seni soluyorum Ağlamaklı yine Ankara Üstüne çullanmış günahlarıyla Yaşam kanıtımdın bu şehirdeki Arındığım en temiz anımdın Yapma Ankara Yenildik ikimz de uzak denizlere Okyanusa boğulduk Senin çınar kokun yoktu Bense sen kokuyordum Terkedildik meltemlere Yapma Ankara Sen teselli ver bu sefer Ağlayan ben oluyum Ufukta yiten otobüs yalnızlığında... |
beyeni ile okudum
kutlarım kaleminizi
selam ve saygılarımla