...tÜKENİŞiklimlerin değişimi aşikâr düşsel kalburlarda hayatın zerreleri bir bir elenirken rüzgârlara yenik düşmüş heybetli kayalar gibi zamana direnmeyi öğrenemedik sorgulamaya gerek duymadık umudun neden var olduğunu ümitlerimizin arkasından soluksuz koşarken hoyratça kullanıp yolun yarısında ansızın duran kalp misali direnemedik ölüme de beyinlerimizin hükümdarlığına son vermiş olan duygular ordusuna yenik düşmedik mi? o an tükenişimizi gördük seher vakitlerinden akşam karanlıklarına çekilirken izler bir kibrit alevinin ömrüne sıkışmış gölgeler gibi karanlıklara direnmeyi de öğrenemedik sahile vuran yalnızlığın mavi hüznünü yüreklerimize gömerken her defa tükenişimizi seyrettik ufuklarda mutluluğu hak etmeyi beceremedik direnci öğrenmeyi beceremediğimiz gibi …ve aşka boyun eğdi kalplerimiz teslimiyetinde tükenişimiz . . . . b@r@n |
saygıyla...