ERMİŞLER AĞLIYOR.
ERMİŞLER AĞLIYOR.
Yemyeşil kırlarda, yunusum gezer. Sarı çiçek açmış, yunusu bekler. Derviş yunus belki, onları gözler. İlahiler okunur, yunusum diye. Hünkar kapısından, almış icazet. Sabırla kazanmış, ilahi servet. Yunus garip derviş, haktan keramet. Kilimler dokunur, yunusum diye. O görmüş görünmez, gizli hikmeti. Bulmuşum yaradanı, yüce kudreti. Şükretmiş rabbine, gezmiş devleti. Mevlitler okunur, yunusum diye. Mevlana veliyi, görmüş devrinde. Fakirin yoksulun, gezmiş emrinde. Hep yaradan varmış, engin gönlünde. Şerbetler içilir, yunusum diye. Dertlere çaredir, onun gülüşü. Hakk adalet olur, onun görüşü. Güllerden alınmış, güldür öyküsü. Güller dua eder, yunusum diye. O kendine diyor, miskin dervişim. Hakk yaratmış, bende ondan sevmişim. İnsanlık derdiyle, hem hal olmuşum. Bülbüller ötüyor, yunusum diye. Türkmen yurduna da, uğramış derviş. Birbirinden güzel, ilahi dermiş. Sarı çiçek sevip, nurunu vermiş. Çiçekler ağlıyor, yunusum diye. Gök ekinler düşmüş, biçilmiş yere. Akmış mehmedimin, kanları dere. Dönmüş anaların, yaşı nehire. Anneler ağlıyor, evladım diye. Türküm müslümanım, diyordu eren. Şehit hanelerde, o idi gezen. Bu günde aynıdır, değişmez düzen. Sevenler ağlıyor, mehmedim diye. Türkmendağlı ağlar, şehitler oğlun. Yunusla dertleşdin, teselli buldun. Kahraman mehmete, duaya durdun. Ermişler ağlıyor, şehidim diye. Milletim ağlıyor, şehidim diye. HİLMİ CAN. NİSAN. 2008. (1707) |
Yunusla dertleşdin, teselli buldun.
Kahraman mehmete, duaya durdun.
Ermişler ağlıyor, şehidim diye.
Milletim ağlıyor, şehidim diye
HEPİMİZ AĞLIYORUZ....
YÜREĞİNİZ DERT GÖRMESİN...GÖNÜLDEN KUTLARIM...SAYGILAR.....