Sen Uyurken Anne
Senin hersabah uyanışın cesaret verdi bana:
Hayatı yaşayabilmeme, belki de ne bileyim! sensizlik düşüncesinin, ip olup boynuma geçmemesine. Hergece nefesini dinlerken ve sen uyanmadan uyanmadığım hersabah; yükseklerde bir adımlık zemine basarak bekliyorum. Sen uyanmadan uyanırsam bir sabah; kangren olmuş dizim bükülür o kanzerli zeminde: düşerim. Nasıl olup da üzerim seni anne! Nasıl atarım bunu içimden? Yardım et... Aklımdan çıkaramıyorum. Biliyorum;bir ölüm ya da birkaç yeniden doğum daha çekeceğim bunu. Nasıl üzdüm seni annem! İçim öyle daralıyor ki heran yanında olmak, sana sığınmak ve yine beni sen teselli et istiyorum. Dün gece yanaklarını öpüp gittim ya hani uyumaya... Sessizce kapıları açtım, yanına geldim. Nefesini dinledim anne. Yanına uzandım usulca. Sen bilmeden saatlerce ağladım sessizce. Uyanmanı istedim.Yapamadım. Beni gözü yaşlı görürsen seni teseli edemezdim: üzülürdün. İşte o an! sensiz bir sabaha uyanmış gibi olurdum anne. Anne Tek istediğim, huzurlu uyuman ve yine sabah benden önce uyanman. Üzüntüm, zihnimi bitip bitip başlayan vardiyalara bölüyor. Çok kötüyüm anne; dayanamıyorum. Bilmiyorum bu üzüntü kaçkez daha bölecek uykularımı. Seni çok seviyorum anne. Bunu unutmam, seni üzdüğüm günün öncesi ölmem demek. Atlatabilmem içinse, her nefesinde yeniden doğmam gerek. Seni en çoktan da çok seviyorum. İyi uykular anne. |
Atlatabilmem içinse, her nefesinde yeniden doğmam gerek.