Sevgili Üyeler ve Okurlar,

Bu şiirimi 11.04.-30.04.2000 tarihleri arasında Müritz Klinik/Waren’de kurdayken
Eşim Zeliha’nın bana açtığı telefondan verdiği haberler arasından,gelinimiz Meh-
pare’nin kuzeni olan Tülin’in kendisini 14 Nisan 2000, Cumartesi günü 7. katdan,
pencereden aşağı atarak intihar etmesi ve Tamam aplamın oğlu yeğenim Ali’ninde
kendini asarak 14 Aralık 1990,Cuma günü intihar etmesinden etkilenerek ve büyük
üzüntü duyarak yazdım...Allah hiç kimsenin başına böyle acılar bir daha vermesin...

Halife Tatar

15.04.2000 Cumartesi ,
Saat : 17.36 Müritz Klinik
Klink-Waren


ACILAR !

Duy veya duyma,
Yaşa veya yaşama,
Mahvediyor insanı acılar,
Tanı veya tanıma...

Gelmişim tanımadığım yere,
Bulurmuyum çare derdime,
Çekerken sıkıntısını acıların,
Telefondan söyledi bana karım...

1990,14 Aralık,Cuma günü,
27 yaşında delikanlı,astı teni,
2000,14 Nisan,Cumartesi,
14 yaşında gelinlik,attı teni...

Biri ipten,biri pencereden,
Getirin geriye,getirebilirseniz,
İpten,pencereden yaşama,
Ne zaman yapar,bu ana-babalar aşama...

Sanki içimden bir volkan patladı,
Dağıldı durdu,etrafa sıçradı,
Ayağa kalkdı,gözyaşları kükredi,
Bu çekişme,anlaşmazlıklar bitmedi..
.
Zaman bu gençlerin zamanı,
Kaldırın aradan şüpheyi,gümanı,
Gelir onlarında olgunluk zamanı,
Eksik etmeyin üstlerinde güveni...

Eğer biz onları,onlar bizi bilirse,
Saygı,sevgiyi görüp,kendine gelirse,
Bir de temel eğitimi iyi alırsa,
Kimse kıymaz canına,bir de severse...

Halife’ de o babalardan birisi,
Anneler,babalar evlat delisi,
Biri gider,doğar elbet birisi,
Ölsende yerine,gelmez geri ölüsü...



HALİFE TATAR.....Müritz Klinik...Klink/Waren BERLİN