ne kentlere sığdım
ne kitaplara
ne de kıtalara
ben bir tek gülüşüne sığındım
annem
nerede gülsen, orada;yeniden yeşerirdi kirli dünya...




Uzun kış gecelerinde sınandım
Parkam çürüktü, çorbam yoktu
İsyankar çiçekler gördüm, dalından düştüğü yerde
Kurak yazlar yürüdüm, ayaklarım çıplaktı
Alnımı bulutlara uzattım
Gökkuşağı’na hep uzaktım




Irmaklar yudumladım
Buğday taşıdım ceplerimde
Avuçlarımda;keklik besledim onlarla
Portakal çiçekleri bölüştüm bir ceylanla
Karacaları dinledim, kartallara anlattım derdimi
Filler dinlemedi, insanlar dinlemedi
Rüzgara fısıldadım, ağaçlara söyledim şarkımı




Günler saydım,boncuk gibi dizdim acıları
Anılarımda dostlarımın ölüleri
Arka vagonlarda saklandım
Dikenli, böceklerin örttüğü bahçelerde uyudum
Kasıklarıma tekme değdi; kalbim acıdı, uyandım




Çoktandır çocuk olmadım !
Bu patiska
Bu kırlar
Işıklarında; kelebeklerin oynaştığı
O lunapark
Hala bizim mi anne ?






Devin Karaca