Çeyiz SandığıSoğuk günlerin kendilerinden daha soğuk adalarında sarılı morlu sokaklar olur kaldırım üstlerinde binlerce yaprak sırf ona bir şeyler çağrıştırmasın diye yolunu değiştirir durur öylesine biri çocuk desen değil kadın desen hiç olmamış biri yere düşen yapraklar düşen başka yaprakları taşır denizin dibinden su yüzüne çıkmış şahane inciler gibi kıskanır biri şarkı söyler sanır ki sesi unutturur incileri dünyanın daha önce kimseye söylenmemiş en güzel şarkılarına gözlerini yumup birer birer önce çok yüksek sesle alaka uyandırmadıkça kısılarak başlar açılınca gözler siyah çöp poşetinden bir paket ’buyrun bu kalbiniz, verdiğimiz rahatsızlıktan dolayı özür dileriz.’ şarkılar bitmez. inciler de. |