Nurlarla dostluk

Ben gönlümün sizlere,dostluğunu sunayım,
Dostlarımın narına,onlar ile yanayım.

Ben feryadı basarım,sen basınca ateşe,
Senin mutlu gününde,bende kahkaha neşe.

Senin ile derdimi,paylaşması ne güzel,
İktizası bu zaten,insansan ebed ezel.

Değilsen ne diyeyim? elbet gülen derdime,
Ama uzak kalırsın,sen böyle Efendime.

Tutuşup yaşayalım,dertlerimiz el ele,
Yok ise heder olur,bu ömrümüz nafile.

Ben seni seviyorsam,Allah(cc) rızası için,
Ser vermeye hazırım inan ki senin için.

Yoksa hayatın geçer,gam ve keder içinde,
Günlerin üzüntülü,hepsi aynı biçimde.

Hay haşamet işine,ömer gecer su gibi,
Sadece bir AN olur,seherde uyku gibi.

Benim insan sevgimin,sadece bir boyutu,
El ele veremezsek,yıkamayız taut’u.

Milyorlarca insanın,içinde yalnız kalmak,
En büyük ızdıraptır,Dünyada dost suz olma.

Bir şehri İstanbul ki,insan seli adeta,
Burda insan mecburdur,birlikte saltanata.

El ele vermek için,sakın geç kalmayınız,
Nurları rehber edip,gerçek kardeş olunuz...

04.01.1992
congeri
Ömer Çetinkaya