GÖNÜL TEORİSİaynasız bir sandıkla başlıyor gün kavruk gecenin külü damakta ayrılık tadı uzanmıyor ateşine yüreğim kendini yakacak kadar büyüdü şarap iziyle çoğalan hayat dudağında yalnızlık buğusu uçurum izinde yürüdüğü / ıslak yağmur sesiydi deniz köşelerinde hiçlenen çember ce/bir hesapla yıllandı şehir baktığı yerlere saklanıyordu Yusuf avuntuyla büyüyen sokaklarda bekleyenlerle dolu evlere dinsel gülüşüyle kalabalık getirirken korkuyu babalar sormasınlar; ‘umut nedir? ’ gün / cevaplarıyla bitecek ve zarif bir mucizeyle çağrılacak doğacak ilk çocuğun adı yeninde kırıklarıyla büyüyecek… Gönül! ! MUSTAFA KAYA |