Kabadayı
Kendini kabadayı sanıyordu.
Bağırıp çağırıyordu. Vuruyor kırıyordu. Beladan uzak duralım diye, Kimse önünde durmuyordu. Evinde eşi ve çocukları, Hep korkuyla bekliyordu. Aç, sefil, biçare idiler, Birşeyler getirir diye umuyordu. O her akşam eve dönüyordu, Ama, Her gelişi aynı oluyordu. Bir iki nara, Biraz azar, Sonra da yatıp horluyordu. Bir gün yakayı verdi ele. Soktular onu nezarete. Beklerken orada o hergele Birden açılıverdi pencere Komser dediki bak hele Dışarıda birisi gidiyordu Küçücük bir cüsse Ama yüzünde engin tebessüm ile Elinde nevale dolu bir file Evine gidiyor idi neş’e ile Ailesi kapıda karşıladı Hasret ve muhabbetle Komser seslendi yine Kabadayı senmisin yoksa Şu giden mi ? söyle.......... |
beğenerek okudum
selam saygı ve muhabbetlerimle