35
Yorum
1
Beğeni
4,7
Puan
3990
Okunma
Kendini kabadayı sanıyordu.
Bağırıp çağırıyordu.
Vuruyor kırıyordu.
Beladan uzak duralım diye,
Kimse önünde durmuyordu.
Evinde eşi ve çocukları,
Hep korkuyla bekliyordu.
Aç, sefil, biçare idiler,
Birşeyler getirir diye umuyordu.
O her akşam eve dönüyordu,
Ama,
Her gelişi aynı oluyordu.
Bir iki nara,
Biraz azar,
Sonra da yatıp horluyordu.
Bir gün yakayı verdi ele.
Soktular onu nezarete.
Beklerken orada o hergele
Birden açılıverdi pencere
Komser dediki bak hele
Dışarıda birisi gidiyordu
Küçücük bir cüsse
Ama yüzünde engin tebessüm ile
Elinde nevale dolu bir file
Evine gidiyor idi neş’e ile
Ailesi kapıda karşıladı
Hasret ve muhabbetle
Komser seslendi yine
Kabadayı senmisin yoksa
Şu giden mi ? söyle..........
5.0
93% (13)
1.0
7% (1)
Cevap Yaz