KİMSESİZLİK..!Kimsesizdi kimseliler Onun için de Sahipsizlik nedir Öğretmişlerdi yaşatarak Buruntularında acıları Özünü tanımıyordu bile Çarpan yüreğinde gizli yaraları Nasırdan çatlak Sızılıyordu, İç çekti Umutsuzca başlayan geceye Yol da çok eskiydi canları Ama yeni başlamıştı Akşamın ilk adımları Bu şehrin sokakları Işıkları Hep loş Hep sarhoş bakardı göğe Sıradan geceler geçiyordu sessizce Önemsenecek ne vardı geride kalan Boştu Her şey manasız Bu gün var olan yaşam Yarın yok olan Güldü…! Kimsesizce Sadesizlik bile değildi aklını yoran Ama vardı İçinde sıkılan Boğulan Yumruk yemiş gibi yüreğine oturan Düşmüştü işte yola Anlamsız gelen her şeye rağmen “Bu gece” dedi “Benden” “Daha kararlı olmalı hayat “ “Sana dair bir şeyler olmalı” Arınmak istediği sıkıntılarını silkeleyerek Arkasına bakındı Uzuncaydı yol Sağa sola kıvrılan Eğilip Ayaklarını fark etmişti ilk defa Çıplak kapkara Nasırlı ayaklarını Öyle canlı Ve öyle beklenmedik bakıyordu ki “Taşırım; yürü” der gibi “Cesaretin böylesi…!” dedi Yüreğinde İlk defa heyecan vardı Evet Bu gece ona Farklılıklar getirecekti Onu sürprizlere götürecekti Gözleri takıldı Yolun ortasındaki çukura Kendini gördü Güldü “Sefil seni” dedi Oysa içinden geçen Kanını fışkırtıyordu yüreğine İlk defa bakmıştı suretine Bir damla aynasında seyrediyordu Umursuyordu Anladı yaşamayı Buydu yıllardır aradığı Ağaran gözlerinde görüyordu Bal akan kahvelerini görüyordu Beyhude değildi hayat Ve seviyordu Hiç tanımadığı vuslatı Hasretliği onaydı Bekliyordu Doğmuşluğundan yılları vardı Cümlelere alışık değildi dili Erce bakındı Daha geç kalmamalıydı Hayata koşmaya Tadarak adımlamalıydı Yeni gün ağarmadan Varmalıydı sabahlara Erce bakındı etrafına Kendinden olanlar bile anlamamıştı Şaşkın günü kulaçlayarak Olduğu yerden fırladı Uçuyordu…! Yaşamak ağrısı yüreğinde Umudu tanımak için Koşuyordu…! |