"Sen beni hiç sevmedin. Kendini yalnız hissettigin anlarda her cümlesinde adının geçtigi sesi sevdin. Sıradan bir günün ilk saatlerinde özlemlerimle büyüttügüm seni bana katmak için sevgi dolu seslenişlerimi sevdin...Sadece yüreğine dokunmak istediğim anlarda içimde kopan fırtınalara inat sessizliğimi sevdin. Sensizliğimi bir de!

Tüm saatlerimi gelişine kurduğum o çaresiz bekleyişlerde gülümseyişimi geldiğin yollara serişimi sevdin ve her gidişinde yüzümde beliren sana bakmaya doymayan o küskün çocuğu sevdin. Sen beni hiç sevmedin ki...Bile bile yaptığın hatalarının bedelini kendime ödettiğim ve kendim kalabilmek için verdiğim mücadelenin sana yansıyan o isyankar tavrını sevdin...ve vazgeçemeyişimi! Affedişlerimi sevdin ve onarışımı kendi yüreğimi bir başıma...

Sana süslenişlerimi seni bekleyişlerimi ve adının seven birinin sesinde yarattiği ahengi sevdin. Sana doğru atılan adımları izlemeyi sevdin özlenmeyi birde...ama en çok bir başkasının kalbinde yarattığın kendini sevdin. Sen beni hiç sevmedin ki..."